ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ: ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ - ΑΛΟΘΙ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ

 Είναι αλήθεια ότι η Νομοθεσία του Ελληνικού κράτους αποτελεί έναν Δαιδαλώδη Λαβύρινθο για τον μέσο Έλληνα; 

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα απαντήσουν «πράγματι, είναι Αλήθεια!»

Δηλώνω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο και αρχαιότερο παραμύθι που τόχουμε καταπιεί όλοι (κι εγώ μέχρι πριν λίγα χρόνια) Α Μ Α Σ Η Τ Ο !

Δε χρειάζεται να “σπουδάσει” κανείς νομικά για να συμφωνήσει μαζί μου για το χάρτινο σκηνικό και το αμάσητο παραμύθι και εξηγώ παρακάτω γιατί.

Το χάρτινο σκηνικό του Λαβύρινθου, εξαφανίστηκε απ’ όταν ασχολήθηκα με μόνο δύο Νομικούς όρους, αλλά, τους ξετίναξα μέχρι και τη τελευταία τους λεπτομέρεια!

Οι όροι αυτοί είναι «ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ» και «ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟ»

Η απλή ανάγνωσή τους πραγματικά δε μας λέει τίποτα το ιδιαίτερο.

Κι εγώ στη βιασύνη της βιοπάλης μου, όποτε τους άκουγα ή τους διάβαζα, τους προσπερνούσα σα να ήταν αόρατοι.

Δε θα αναφέρω λεπτομέρειες, κατέληξα όμως στο απλό συμπέρασμα, ότι ή πρόθεση αντί στη λέξη αντιπρόσωπος (αντί + πρόσωπο) όπως και η πρόθεση εκ που περιέχεται στη λέξη πληρεξούσιο (πλήρες + εκ + ουσία), δηλώνουν την απουσία, εξαφανίζουν θα έλεγα, το ουσιαστικό που ακολουθεί ή προηγείται, δηλαδή με απλά λόγια, ο Αντιπρόσωπος, δεν είναι το πρόσωπο και το Πληρεξούσιο δεν είναι η ουσία και εφόσον αποσιάζει η ουσία η οποία ορίζει τη πληρότητα, δεν είναι και πλήρες.

Επανερχόμενος στην αρχή, είναι σ’ όλους γνωστό, ότι τη Νομοθετική εξουσία (πάλι εκ + ουσία) την έχει η Βουλή των Αντιπροσώπων του Έθνους.

Εδώ παρατηρούμε ότι με τη χρήση αυτών των λέξεων (Αντιπρόσωπος του Έθνους), άμεσα αποκαλύπτεται και ποιό είναι το πρόσωπο που στη προκειμένη περίπτωση, το πρόσωπο είναι το Έθνος!

Επομένως καταλήγουμε, ότι τους Νόμους τους κατασκευάζει κάποιος που δεν έχει αυτό το δικαίωμα αφού δεν είναι το πρόσωπο που δικαιούται να τους κατασκευάζει!

Εδώ βέβαια δικαίως θα αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε: «Ναι, αλλά παρ’ όλα αυτά νομοθετεί! Από που αντλεί αυτό το Δικαίωμα άν δε το έχει;»

Στο ερώτημα αυτό απαντάει το Πληρεξούσιο ! που του χορηγεί το πρόσωπο, δηλαδή, η ουσία.

Η Διαδικασία χορήγησης του πληρεξουσίου είναι μεν μία, αλλά μας παρουσιάζεται με διάφορες μορφές (που επιτρέπει ο γιαλαντζί λαβύρινθος της νομοθεσίας), προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα οι υποψήφιοι βουλευτές των όλων των κομμάτων, να αξιοποιούν στο μέγιστο την άγνοια του ψηφοφόρου και να τον εξαπατούν με υποσχέσεις φούμαρα και χωρίς αντίκρυσμα, καθιστώντας δήθεν αναγκαία την ύπαρξη των κομμάτων συνολικά στο πολιτικό αλλά χάρτινο σκηνικό από άποψη νομιμότητας.

Για το Πληρεξούσιο, θα επανέλθω με επόμενη δημοσίευσή μου. Τους πλέον τολμηρούς και αδημονούντες ως τόσο τους προτείνω, να μελετήσουν μερικά άρθρα του Αστικού Κώδικα στο 7ο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου με τίτλο «Γενικές Αρχές» (άρθρα 211 έως 235).

Για τους υπόλοιπους, στο επανιδείν!